Pierwotny zamek gotycki, usytuowany w południowej części miasta, założono na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach 32 x 34 metry. Dziedziniec otoczony był murem obronnym o wysokości około 14 metrów zwieńczonym blankami. Wjazd do zamku od strony miejskiej prowadził przez most na kanale młyńskim i podzamcze do bramy w murze obronnym skrzydła północnego. Nad bramą nadbudowano strzelnicę i ganek dla straży zamkowej. Zabudowania zamkowe usytuowane były wzdłuż wschodniej i południowej linii muru obronnego. Po wschodniej stronie bramy północnej wybudowano trzypiętrowy budynek mieszkalny dla załogi, połączony w parterze z dużą, czteroprzęsłową salą, przykrytą sklepieniem gwiaździstym, która pełniła rolę sali rycerskiej. W narożniku południowo-wschodnim posadowiono dwupiętrowy budynek mieszkalny - zwany w źródłach „łącznikiem" (Zwischenbau) - prawdopodobnie przeznaczony dla zarządcy książęcego. Wysunięta w kierunku południowym trzypiętrowa wieża (o wysokości 23 metrów) z przejazdem bramnym na folwark, gospodarcze podzamcze i zastawki do łowienia łososi pełniła funkcje obronne. Miała ona chronić zamek, miasto i port przed niespodziewanym atakiem od południa.
Pierwszym władcą, który unowocześnił system obronny i rozbudował zamek, był książę Eryk I Pomorski. Działo się to w latach 1449-59, gdy po utracie tronów Skandynawii stary i zgorzkniały, lecz nie mniej wojowniczy, powrócił na swoje dziedzictwo.
Książę Eryk I Pomorski (1382-1459) - król Danii, Szwecji i Norwegii zjednoczonych Unią Kalmarską. Eryk wywodzący się z pomorskiej, książęcej dynastii Gryfitów urodził się na darłowskim zamku, gdzie spędził również ostatnie dziesięć lat swojego życia. Król Trzech Królestw zwany był także ostatnim Wikingiem Bałtyku z racji korsarskiej profesji, którą uprawiał po tym, jak został zdetronizowany z tronów Skandynawii.
